Kitap hakkında: 1994 / Hapishane penceresinden görünen gökyüzünün karesi kararmaya başladığında, bana her zaman kameram bazı şeylerin içine dalıyormuş gibi geliyor kuyuda bir tür girdap. Baş dönmesine benziyor bu... En azından şehrin derinliklerinden gelen tanıdık sesleri yakalayıp bir yerlerde başka bir yaşamın var olduğuna dair bana güven verme umuduyla kulaklarımı boşuna zorluyorum. Evet, hayat devam ediyor... Uzaktan bir siren sesi duyuyorum, belki cezaevine giden üst geçide giren bir kamyonun motorunun gürültüsü... Bazen bir çocuğun sessizliği yırtan çığlığıdır. ve yüreğimde filizleniyor... Canımı acıtıyor... Ben bu hayattan sonsuza dek ayrıldım. Artık yaz akşamlarının okşamaları, mutlulukları, bir çocuğun kahkahaları, bir kadının gözleri olmayacak... Şehirlerin fısıltıları, doğanın şefkatli kucaklaşmaları olmayacak artık... Görmeyeceğim artık. nehir kıyısı, rüzgardaki yaprakların ipeksi hışırtısını duymayacağım... Benim için geriye kalan tek şey, her geçen gün kendimi daha da içine kaptırdığım karanlık ve gizemli bir delik.…